Styrkleikar & Veikleikar

Um daginn hellti A sér yfir B. Síðar áttar A sig á því að hann hafi ekki hegðað sér við hæfi og hringir í B. Í því símtali segir A að B hafi bara misskilið sig (í stað þess að viðurkenna að hafa orðið á mistök og að biðjast í framhaldi afsökunar). A er í stjórnunarstöðu.

 

Þegar B segir C frá því sem gerðist sem og símtalinu segir C: "Það er nú erfitt fyrir menn, í stöðu eins og A er í, að sýna veikleika".

 

 - Hvort er auðveldara að viðurkenna mistök sín fyrir einhverjum eða að láta eins og þú hafir ekki gert mistök?

 - Hvort er auðveldara að biðja einhvern afsökunar eða að sleppa því?

 

Ég er viss um að við getum öll verið sammála um að okkur finnst miklu erfiðara að viðurkenna fyrir öðrum að okkur hafi orðið á og að biðja fólk afsökunar.

 - Hvort þurfum við styrk til að gera það sem er auðvelt eða til að gera það sem er erfitt? Þessari spurningu er sjálfsvarað.

 - Hvernig hegðun sýnir þá styrkleika og hvernig hegðun sýnir veikleika?

 

1) A sýndi Veikleika með því að taka EKKI ábyrgð á mistökum sínum.

2) A sýndi Veikleika með því að biðjast EKKI afsökunar á hegðun sinni.

 

Því er setningin sem C sagði fullkomlega röng. Rétt væri af C að segja: "Það er nú auðvelt fyrir menn, með eins (lítinn) þroska og visku sem A hefur, að sýna veikleika".

 - A tók auðveldari leiðina sem sýnir veikleika.

 - Staða fólks skiptir engu máli.

 - Þroski og Viska fólks skipta öllu máli.

 

Það er auðvelt fyrir menn að gera mistök. Það sýnir sterkan karakter að viðurkenna fyrir sér og öðrum að manni hafi orðið á mistök og að biðjast afsökunar.

 

Hvernig sýnum við sjálfum okkur virðingu?

Höfum við einhvern tímann hugsað um það?

Ef ekki, þá er komið að því núna - því það mun allt í lífi okkar verða betra í framhaldi. Það er lögmál og loforð.

Þegar við sýnum sjálfum okkur virðingu þá líður okkur betur og þegar okkur líður betur þá tökum við betri ákvarðanir og þá gengur okkur betur.

En hvernig nákvæmlega sýnum við sjálfum okkur virðingu?

• Með því að gefa sjálfum okkur "séns" - þ.e. sýna sjálfum okkur skilning, vita að það er alltaf einhver ástæða fyrir því hvernig við hegðum okkur (hvort sem við ætluðum að hegða okkur svona eða ekki).
• Með því að standa við þau loforð sem við gefum okkur sjálfum, í litlu og stóru, m.a. að fara eftir gildum okkar sama hvernig aðrir kunni að taka því.
• Með því að tala við okkur sjálf eins og við myndum tala við vin eða barn sem okkur þykir vænt um og viljum það besta fyrir (á við um bæði þegar við upplifum eitthvað neikvætt eða jákvætt).

Þegar ég segi að við eigum ÖLL skilið virðingu...

..þá meina ég við sjálf líka, bæði frá öðrum og okkur sjálfum.

Virðing kemur innan frá.

Virðing hefur að gera með innri þætti, ekki ytri.

Virðing hefur ekkert að gera með það þegar við metum fólk mikils vegna stöðu þeirra, eigna, útlits eða annarra ytri þátta. Það hins vegar gefur okkur mynd af minnimáttarkennd okkar.

Minnimáttarkennd. Þetta getur verið mjög eldfimt orð og fæst okkar átta sig á eða viðurkenna að við erum með hana (í mis miklu magni) og síst þeir sem hafa hvað mest af henni (narsisistar).

Samanburður til að dæma, annað hvort okkur sjálf eða aðra, er minnimáttarkennd.

Samanburður til að fá innblástur byggir á virðingu fyrir okkur sjálfum (sjálfstraust) og þeim sem við sækjum innblástur í.

Hvað er þá virðing?

Virðing segir fyrst og fremst til um gildi okkar og að við stöndum við þau og sinnum þeim gagnvart okkur sjálfum og öðrum.

Hvað eru gildi?

Það sem skiptir okkur raunverulega máli í lífinu. Gildi eru markmið í kringum það.

Sem dæmi má nefna:

 * Kærleikur = að koma vel fram við okkur sjálf og aðra.

 * Frami = að bæta reglulega við okkur þekkingu til að komast lengra í starfi.

 * Heilsa = að hugsa vel um líkamlega og andlegu heilsu.

Góð gildi snúa alltaf að því að gera okkur sjálf betri á einn eða annan hátt.

Ef við höfum góð gildi, þá í hvert skipti sem við stöndum við þau (í litlu eða stóru), þá eykst virðing okkar gagnvart okkur sjálfum og virðing annarra til okkar. Við gerum eitthvað sem er okkur gott og sjálfstraust okkar eykst. Sjálfstraust er í grunninn sjálfsvirðing.

Við eigum alltaf skilið virðingu frá okkur sjálfum og öðrum. Alltaf.

Hvað eigum við öll skilið?

Virðingu.

Þetta er auðvitað hægara sagt en gert.

Góð tengsl eru það mikilvægasta sem við eigum í lífinu, við erum sérhönnuð fyrir tengslamyndun og góð tengsl myndast út frá virðingu.

Hvernig getum við sýnt öðrum virðingu? Með því að mæta fólki eins og það er og að sýna því skilning. Þetta á líka við um okkur sjálf.

Aftur, hægara sagt en gert.

Það er sama hvað við höfum sagt eða gert, við eigum alltaf skilið virðingu.

"Kærleika þörfnumst við mest þegar við eigum hann síst skilið.”

Þegar við hegðum okkur á neikvæðan hátt, í orði eða verki, er um innri vanlíðan að ræða, því ef okkur liði vel, þá kæmum við sjálfkrafa vel og af virðingu fram við okkur sjálf og aðra.

Við gerum öll mistök og við höfum öll þurft að biðjast afsökunar, enda erum við mannleg.

Myndum við sjálf ekki alltaf vilja að þegar við gerum mistök að okkur yrði sýndur skilningur? Að hinn aðilinn myndi sýna okkur virðingu og reyna að skilja hvað leiddi til þess að við gerðum mistökin?

Um leið og bakgrunnur okkar og ákvarðana okkar er skoðaður sjáum við að það er alltaf ástæða að baki hverri hegðun, neikvæðri og jákvæðri.

Uppeldi, aðstæður, persónuleiki og svo margt annað sem spilar inn í að við tókum þessa ákvörðun á þessum stað og þessum tíma.

Þegar við skoðum bakgrunn ákvörðunarinnar er auðveldara að sýna skilning og þar með virðingu.

Skoðum ástæðu hegðunar til að sýna skilning til að sýna virðingu.

Þegar við sýnum okkur sjálfum og öðrum virðingu gengur okkur sjálfum og öðrum betur að vinna sig út úr vanlíðan og þar með neikvæðri hegðun.